Motywem dzisiejszego słowa dar poznania człowieka i dzieła. Co rozpoczęte zostało w pierwszym czytaniu podkreślającym wartość wypowiedzi męża jako miara jego mądrości i mowa będąca jakby wylaniem nadmiaru z serca, dokończone zostało w Ewangelii i przypowieści o drzewie, którego dobro poznajemy po owocach, które dało.

Na tą piękną kalkę nałożył celebrujący ksiądz profesor aspekt mistycyzmu widoczny w rysach duchowych kardynałów Sapiehy i Macharskiego, którzy jakoby przewodzili wodę łask, błogosławieństwa i nawadniali Drzewo Kościoła trwając zakorzenieni w wodach wiary.

Niech ten schemat, choć niewypowiedziany posłuży nam do rozmyślań, wszak niewiele pozostało dziedzictwa w postaci słowa po tych kardynałach, szczególnie w blasku spajających ich dorobek słów papieża Jana Pawła II wręcz olśniewającego nie tylko polski, ale i cały Kościół. Wyłania się z tych postaci jakby wola Boża, aby na dany czas dać pasterza o charyzmacie, którego wtedy potrzeba. Kard. Sapieha, jako drzewo twarde, wręcz spiżowe umocnił świadomość wolności Polaka, nawet, a może szczególnie, w czasach wojennej zawieruchy i ocalił staraniem o jałmużnę godność wielu z Galicji. Kard. Wojtyła służył Słowem zbłąkanemu po niespełnionych nadziejach na wolność ludowi i obroną przed wojującą obcą filozofią. Kard. Macharski wyprowadził w świetle wiary dzieło miłosierdzia w formie Sanktuarium w Łagiewnikach.

Warto przypomnieć słowa z Dzienniczka św. Siostry Faustyny (742), iż są trzy sposoby czynienia miłosierdzia: czyn, słowo i modlitwa. W tym kluczu należałoby może rozważyć postacie tych trzech kardynałów, jałmużnika i gorliwego działacza, słowa i nauczyciela oraz wezwania do modlitwy u trybunału miłosierdzia, którym to funkcjom szczególnie poddali się kolejno kardynałowie Sapieha, Wojtyła i Macharski.

W kontekście całości widzimy moc Boga w swych sługach, dzięki któremu drzewo, winny krzew Chrystusa trwa i trwa.

Witamy nowy rok w ledwie widocznym w deszczu śniegu. Cóż nami powoduje, aby się po raz kolejny spotkać? Intencja i chyba coraz bardziej wspólnota, która się w cieple albertyńskiego sanktuarium powoli formuje.

Kapłan nawiązuje dzisiaj do zasadniczego pytania o istotę człowieka, zaczynając od pogłębionych rozważań -kim jesteś- zadawanym św. Janowi Chrzcicielowi w dzisiejszej ewangelii. Na to pytanie odpowiada Jan poprzez ukazanie swej funkcji jako Głosu poprzedzającego Mesjasza, jako Chrzciciela Wodą i uniżonego sługę tego, któremu nie jest godzień rozwiązać rzemyka u sandałów.

Wpleciona w to rozważanie została Encyklika Św. Jana Pawła II „Redemptor Hominis” traktująca o godności ludzkiej i warunku zrozumienia siebie w odniesieniu do Chrystusa. Pierwsze czytanie również podnosi aspekt warunku przyznania się do Jezusa, jako konieczny do przyjęcie synostwa Ojca.

Wiele wysiłku poświęconego zostaje na przedstawienie konieczności i potrzeby działania Ducha Świętego w rozeznaniu o świętości Kardynałów, ale i innych postaci z naszej historii. To w każdym z nas, wracając do czytań, wydaje się być, po uznaniu Jezusa, wszczepiona cząstka sumienia potrafiająca rozeznać, już jako oświecona wspólnota, prawdę i wolę Boga.

Kilka tych wątków o istocie człowieka scala widok Świętego Dzieciątka Jezus w pięknie przygotowanej szopce obok ołtarza. Kim jest ta dziecina, kim będzie, jak się objawi to niemowlę, które Matka Uboga przysłoniła pieluszką?

Po latach również tkaniną, już teraz nie białą czystą, ale purpurową z krwi okryte zostało ciało domniemanego bluźniercy. Tak myślał człowiek, i tak pokornie i niewinnie jak kiedyś pasterzy w żłóbku przyjął go Bóg. Nic nie mówi … kocha spoglądając na nas z obrazu.

Oto kim jest. Oto człowiek. Ecce Homo.

Ostatnie spotkanie w tym roku przynosi nam wielce nieoczekiwaną naukę wyciągniętą z czytania Ewangeli. Jezus chwali Rzymianina w otoczeniu Żydów, dając wiarę żołnierza za przykład dla wszystkich wierzących.

Przychodzi nam ta nauka z pouczeniem o kapłaństwie, którą sam celebrans zechciał nam przedstawić, że wpierw należy być dobrym człowiekiem, potem dobrym Chrześcijaninem, a dopiero potem dobrym księdzem, czy jeżeli Bóg zechce biskupem.

Jakże trudno w naszej polskiej pysze, jako kraj wyjątkowo religijny i w większości katolicki, przyjąć słowa Jezusa, że należy brać przykład z osób, które są innego pochodzenia albo, co wiecej, wychowani w innej wierze. Przecież tylko wiara katolicka….

Odsłonił nam kapłan dzisiaj jakby zasłonę na prawa, według których ocenia nas Bóg bez względu na to czy ktoś jest Polakiem, czy Żydem czy Włochem. Wybrzmiewa również w rozmyślaniach miłość do Boga i brata rodząc ważne pytania o to czy jako wyjątkowo obdarowany kapłanami naród, doświadczony przez historię, możemy stanąć w szranki z Rzymianinem jeżeli chodzi o wiarę? A może, choć wiemy o dobrej nowinie, nie wiemy, że nie wierzymy, jak zdawał się sugerować Żydom Pan Jezus w czytaniu.

Zamykając jeszcze klamrą rozważania o ludzkości kapłanów, ksiądz dawał również świadectwo, że kardynałowie Sapieha i Macharski starali się zawsze przyjmować do siebie zwykłych księży i nie odmawiali spotkań. Jak bardzo niejedną osobę zaskoczyło, kiedy kapłan przekazał fizycznie znak pokoju z każdym z nas jako pewnego rodzaju poświadczenie, że jest z nami, jako człowiek i tą bliskość stara się odnowić, utrzymać.

Jakby nasze odkrycie potwierdza na koniec patrzący na nas z góry Bóg, w obrazie św. Brata Alberta pod tytułem „oto człowiek”.

Dziękczynna ofiara za Wszystkich Wiernych Zmarłych połączona została w szczególny sposób dzisiaj za kardynałów Sapiehę i Macharskiego. Wtapiają się oni w lud Boży, o których świętości nie potrafimy przesądzić. Więc cóż robić?

Kapłan ułożył dzisiaj nastawienie naszej jakby większej gromadki gromadzącej się wokoło obrazu Ecce Homo na porady. Z niezliczonej ilości książkowych sugestii jak żyć wybrał rozwinięcie Ewangelicznej opowieści o tym, które z przykazań jest najważniejsze – prawo miłości Boga i Bliźniego.

Akcentem bardzo delikatnym a uderzającym jakby w czułe miejsce duszy zawołanie Słuchaj! Po którym następuje nakaz Kochaj! Jakże obco dzisiaj wydaje się łączyć te słowa. Zwykle mówię, każe i idę, błędy, które każdy zna.

Pragnie się podkreślić jeszcze akcent trwałości, nieśmiertelności duszy wiecznej, która jak zostało nam powiedziane trwa, pozostaje po nas po śmierci, której nie słychać ale czasami można odczuć. Jakby wypełniała te przechodzące nasze życie doczesne prawa słucha i kocha.

W tym ukojone zostają jakby nasze roszczenia naszych kardynałów, dlaczego nic nie mówią zza światów, dlaczego nie dają znać, czemu ich nie widać. Widocznie takie mają przykazanie aby słuchać i kochać…

Podsumowując, niech przytoczona zostanie zachęta kapłana, że może nie warto zmieniać, ale zachowywać. Zachowajmy tą naukę podstawowych praw.

Mokry początek jesieni przynosi nam spotkanie pod wezwaniem Aniołów Stróżów. Pomimo szczerej chęci nazwania kardynałów aniołami, cierpieli oni na przypadłości człowieka cielesnego, w tym ból, strach i choroba powojennej, okupowanej i wstającej z kolan Polski, choć wydaje się dzisiaj, że jak aniołowie stróżują nam.

Piękne rozpoczęcie kazania o pracy Karola Wojtyły w Solvay’u, o którym mówił kapłan, i odwiedzaniu kościółka w Łagiewnikach, do czego później Karol zachęcał również kard. Macharskiego i kard. Deskura kolegów z seminarium daje jeszcze raz realny obraz trudności w których kard. Sapieha przyszłego papieża przyjmował do swego gmachu. Jednym słowem zmiłował się.

Tym ufnym gestem zaskarbia sobie do dzisiaj część dorobku papieża, którego kontynuacją na stanowisku biskupa krakowskiego zajął się wiernie kard. Franciszek, również w kluczu miłosiedzia, lecz tym razem jako pokorny sługa żyjący w cieniu poprzedzających go gwiazd kościoła.

’Jezu ufam Tobie’ jako zawołanie wpisane w herb biskupi kard. Macharskiego domyka jakby klamrą te trzy posługi kardynałów rozpoczęte w Ciemną Noc Okupacji, w której tej ufności było jak na lekarstwo, lecz otworzyła ona zdrój łask tak niewyczerpany, że z niego do dzisiaj korzystamy przychodząc pod ołtarz, na którym spowity w pęta Nasz Człowiek, Ecce Homo.

Cóż, należałoby chyba dziś zakończyć to rozważanie zawołaniem” Aniele Boży Stróżu Mój – ufam tobie!

Wezwanie, aby zaufać Bożej Mądrości, Bożemu Miłosierdziu i Bożej Opiece przenikało dzisiejsze czytania, modlitwy i kazanie w świetle wielce niedocenianego proroka jakim Był i Jest Jezus Chrystus przez swoje i ludzkie odbicia.

Motyw wykluczenia z miasta, synagogi, wspólnoty za Prawdę, którą głosił dotyka szczególnie dzisiaj jako wezwanie do odczytania Pism w świetle wiary i ich odniesienia do warunków w których żyjemy.

Miłosierdzie Boże tak spowodowało, iż Moc Mądrości przelała się przez Dzienniczek Siostry Faustyny, zwykłej zakonnicy, aby po trudach i trzech kardynałach mogła powstać budowla Sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

Pewien klucz tutaj odnajdujemy jako realne zasługi niekoniecznie tego, który bezpośrednio żył, modlił się i służył uczynnie, myśląc tutaj o kardynale Sapiesze, ale poprzez owoc, który wydał Jego następca Jan Paweł II wynosząc poturbowane dzieło Kultu Miłosierdzia na ołtarze i kardynał Macharski który to dzieło jakby przypieczętował aktywnie budując sanktuarium.

Jedak wszystko zaczęło się nie od mądrości ludzkiej ale od mocy i mądrości Bożej, do zaufania im zachęcał dzisiaj kapłan.

Ilość spraw, które trzeba uporządkować by na ołtarze został wyniesiony kardynał przerasta możliwości piszącego i modlitewnej grupy, która się w DOBRYM celu spotyka. Nie wyłączać św. Jana z procesu. Z nieba lepiej widać.

Z duchem czasu idą na ustępstwa zwykli ludzie, im nie potrzeba zdania papieża, żeby piłkarza za świętego uznać. Metodą walki z dzisiejszym zakłamaniem niech nie będzie odkłamywanie fałszu ale nieustanna wiara i promocja czci Chrystusowi jako jedynemu źródłu dobra. Może się okazać, że i Jan i Adam byli przywiązani do tego dobra, z niej czerpali i nią szafowali.

Pozostaje iść w ich ślady. Weźcie z rezerwuaru miłosierdzia to, co się Wam podaje na dzisiaj. Może jutro nie będzie z kim walczyć bo się rozleci ta medialna witryna, a pozostanie to co nas łączy w sercach Miłość od Ojca do Matki.

Nie chciejcie czekać, lud braki ogromne ma w wielu dziedzinach. Nauka, kultura i wiedza o wyższych sferach. Popularyzować, promować, reklamować można dobro. Po to ta gazetka.

Jan

Na żądania pokłonienia się w kierunku państwowych władz odpowiadać żartem i wzywać wstawiennictwa św. Stanisława by zjednoczył województwa – takie poważanie ma dzisiaj władza centralna.

Utworzyć związek, związać się myślą o odnowienie oblicza Polski jako samorządnej, jednolitej, spójnej w swych dążeniach by naród miał coś do powiedzenia w sprawach wiary, polityki, ładu społecznego i układów prawnych na arenie Europy.

Nie oglądać się na kąski z zachodu. Własne krowy mamy.

A.S.

Po przerwie zebrani w intencji świętej pamięci kardynałów przeżywamy dziś 8 rocznicę śmierci kard. Macharskiego, z postaci którego wyłania się obraz ufności w Miłosierdzie Boże jako motto życiowe.

Odczytujemy na nowo zmagania proroka Jeremiasza zwiastującego karę i upadek Judy i Jerozolimy, pośród nie wierzącego ludu. Pogłębieniem smutku Jeremiasza działalność samego Jezusa, który w rodzinnym mieście z powodu lekceważenia i niewiary niewiele dokonał cudów.

Odsłania nam to pewną relację proroka który głosi Słowo Boże i człowieka który ufa, pokłada w Słowie nadzieję oraz przyjmuje miłosierdzie.